DE GESCHIEDENIS VAN DE PIZZA. 

Een pizza is Italiaans eten. Het is een platte schijf van deeg met meestal tomatensaus en kaas. Er worden vaak ook andere ingrediënten gebruikt, zoals salami, tonijn en olijven.

De pizza is bedacht in Napels. Toen Koningin Magerita (toen koningin van Italië) een pizza proefde, vond ze het lekker. De Napolitaanse bakker heeft de pizza naar haar vernoemd: pizza Margherita. Dat is een simpele pizza met alleen maar kaas en tomaat.

Omdat pizza's Italliaans zijn, krijgen ze ook meestal Italiaanse namen, zoals Pizza Tonno (tonijn), Pollo (kip) of Quatro Formaggio (4 soorten kaas). Pizza's worden nu ook vaak als hoofdgerecht gegeten, maar de Italianen eten ze vaak als lunch.

Tegenwoordig worden pizza's overal op de wereld gegeten. In elk stadje vind je wel een pizzeria. Vooral in de Verenigde Staten zijn ze populair. Daar maken ze de pizza's met een dikker deeg. In de VS eten ze vaak vlees op hun pizza. Er is ook een speciale pizza Hawaii. Deze heeft ananas als een van zijn ingrediënten. De pizza Hawaii is inmiddels één van de bekendste pizza's, maar de Italianen vinden hem maar niks.

De oorsprong van de pizza ligt in het Middellandse zeegebied In veel landen rond de Middellandse Zee worden al duizenden jaren ronde broden gebakken, die als borden dienden. Volgens de overlevering moest de Trojaanse held Aeneas een stad (Lavinium) stichten op de plek waar hij ‘van honger zelfs de leeggegeten borden [dus: broodborden] op gaat eten,’ – versregel 125, boek VII uit de Aeneis. Ronde Turkse broden kunnen vandaag de dag gebruikt worden als provisorische pizzabodems. Ook de vorm van  matses is een plat brood dat nog niet gerezen is.

Archeologische vondsten laten zien dat de Vikingen in de negende eeuw na Christus ook platte, ronde deegbodems met daarop allerlei ingrediënten aten, die werden gebakken in ovens die er ongeveer zo uitzien als moderne pizzaovens.(1) Dit was zo'n achthonderd jaar vóór de eerste melding van pizza in Italië.

Pas in de 17e werd melding gemaakt van pizza's in Napels, waarbij men naar de armere delen van de stad trok om dit boerengerecht te eten. De mensen die ze maakten werden pizzapoli genoemd.

 
Een pizza Margarita

In 1889 werd Raffaele Esposito, de beroemdste pizzasolo (=pizzamaker) van Napels, uitgenodigd door de toenmalige koning van Italië Umberto l en zijn vrouw  Margaretha om zijn specialiteiten ten paleize te bereiden. Speciaal voor deze gelegenheid bedacht hij onder andere een pizza met tomatensaus, Mozerella en basilicum: kleuren die corresponderen met de vlag van het in 1861 opgerichte koninkrijk Italië. Deze pizza viel bij de koningin het meest in de smaak, en hij werd daarom door de maker dan ook pizza Mageritha  gedoopt. Deze pizza zette de standaard voor alle pizza's.

Na de emigratie van Italianen naar de VS gedurende de tweede helft van de negentiende eeuw is er in de Verenigde Staten een geheel eigen vorm van pizza ontstaan, gekenmerkt vooral door de veel dikkere bodem en het uitbundiger gebruik van meerdere ingrediënten. De voortgaande contacten heen en weer sindsdien hebben er mogelijk toe bijgedragen dat de, van oorsprong summier belegde, Italiaanse pizza ook steeds uitbundiger werd, alhoewel deze nooit de extreme vormen en combinaties vertonen van pizza's uit de Verenigde Staten.

Tot in de jaren 60 van de twintigste eeuw was de pizza in Italië vaak niet veel meer dan een groot rechthoekig stuk deeg met meestal alleen wat tomatensaus en soms een restje kaas of ansjovis erop, dat op straathoeken in stalletjes vers gebakken werd op grote platen en waarvan dan een rechthoekig stuk werd afgesneden om verkocht te worden aan passanten. Dit is een manier die op Sicilië nog steeds gebruikelijk is.

In veel restaurants in vele landen worden aan de balie punten pizza, de zogenaamde pizza Sicilië, verkocht. Een pizza stukje is een kwart of een achtste van een (ronde) pizza. Een restaurant die gespecialiseerd is in de verkoop van pizza's heet een pizzeria. Mensen die pizza's rondbrengen, meestal jongeren op een brommer, zijn de pizzakoeriers.